Herinner je je 2008 nog? Het is nog maar tien jaar geleden, maar het voelt nu al als een heel leven. Barack Obama werd verkozen tot het hoogste ambt in het land en schreef geschiedenis als de eerste zwarte president. Beyonce domineerde de hitlijsten met een liedje genaamd Single Ladies, en een film gebaseerd op de enorm succesvolle jukeboxmusical Mama Mia! werd uitgebracht, wat ons de onmiddellijk meme-bare Meryl Streep gaf die splits in overalls doet. Mama Mia! was een leuke, schuimige, goedkope ravotten waarbij we op onze stoelen dansten.
Gesneden tot 2018. Al uw favoriete beroemdheden zijn dood, Donald Trump is president en alles is verschrikkelijk. We hebben meer dan twee jaar in een meedogenloos vreselijke nieuwscyclus geleefd. Depressie en angst hebben omhooggeschoten want dat is wat er gebeurt als de fundamenten van je regering beginnen te kraken, en hier komt Mama Mia! Daar gaan we weer , rijdend op een wit paard om ons te redden van het vuilnisvuur waarin we momenteel leven. Deze film is misschien niet de held die we willen, maar het is de held die we nodig hebben.
Mama Mia! was geen film die een vervolg nodig had: alle verhaallijnen waren mooi ingepakt en alle hits van ABBA werden gezongen. Gelukkig negeerden de filmmakers dit en gaven ze ons een levensbevestigend, feelgood muzikaal extravaganza. De film volgt de structuur van Peetvader 2 , heen en weer bewegend in de tijd terwijl het de verhalen volgt van Sophie (Amanda Seyfried) die het hotel van haar moeder heropende en Young Donna (Lily James, in de rol van Meryl Streep) die haar weg baant naar Griekenland en contact maakt met drie knappe jongens. De casting van de jongere versies was perfect, maar Jessica Keenan Wynn verdient speciale rekwisieten voor het leveren van een spookachtig nauwkeurige imitatie van Christine Baranski.
Wat maakt de Mama Mia! films werken is een gevoel van moeiteloos plezier. De cast lijkt echt te genieten, en die vreugde is aanstekelijk, net als de waanzinnig pakkende deuntjes van ABBA. Over genoemde deuntjes gesproken, we krijgen een aantal minder bekende ABBA-nummers in het vervolg (When I Kissed the Teacher, Angel Eyes), evenals herhalingen van favorieten zoals Dancing Queen, Mamma Mia en Waterloo. Kon het me schelen dat ze dezelfde liedjes zongen als de eerste film? Lezer, het kon me niet schelen. Er is gewoon te veel om van te genieten aan deze film om in de details te verzanden.
Cher als de deus ex grandmachina? Perfect. Dus wat als ze even oud is als Meryl? Stellan Skarsgard's karakter winnende Zweed van het Jaar? Lijkt me logisch. Gebruikt niemand op dit verdomde eiland anticonceptie? Veel plezier, kinderen! In een steeds tumultueuzere wereld voelt het als een luxe om twee uur in een bioscoop met airconditioning door te brengen en aantrekkelijke mensen te zien zingen en dansen op prachtige zonovergoten stranden. Mama Mia! Daar gaan we weer is melig als de hel, enorm vermakelijk en de perfecte zomerse onderbreking van de echte wereld. Geef je hersenen een pauze en verdwaal in dit verdomde genot van een film.
(afbeelding: Universal Pictures)
