De vraag Wat als Superman slecht was? is er een die stripboekschrijvers meerdere keren hebben aangepakt in de geschiedenis van het personage. Alternatieve universums, zoals de beperkte serie van Mark Millar Superman: Rode Zoon waardoor hij in de Sovjet-Unie is geland in plaats van in Kansas, hebben uitstekend werk verricht door dat te onderzoeken, en David Yarovesky's Brightburn pogingen om de vraag te beantwoorden. Wat als Superman werd gestuurd om de wereld over te nemen, niet om haar te beschermen, en hij ontdekte dat als kind? Het is een dwingende vraag en een solide uitgangspunt, maar, Brightburn eindigt iets te vroeg om de verwachtingen goed te kunnen waarmaken.
In 2006 zijn boerenechtpaar Tori (Elizabeth Banks) en Kyle Breyer (David Denman), in de stad Brightburn, Kansas, getuige van een meteoorcrash en ontdekken ze een kleine baby, en omdat ze (zoals de film duidelijk maakt met een schot van verschillende boeken) die geen kind krijgen, nemen ze de jongen als hun eigen kind en noemen hem Brandon (Jackson A. Dunn). Tien jaar later slaat de puberteit toe en verandert Brandon in duivelsgebroed.
Geschreven door Mark Gunn en Brian Gunn (respectievelijk de neef en broer van Marvel's Bewakers van het Universum regisseur, James Gunn, die deze film produceerde) een meeslepend nature vs. nurture-verhaal bedenken, aangezien we Brandon met liefde en vriendelijkheid zien opgroeien. We krijgen een scène te zien waarin hij op school wordt bespot, maar iemand komt meteen voor hem op en laat zien dat het niets ernstigs is. Dat verandert echter wanneer het schip dat hem naar de aarde bracht contact met hem opneemt. Het veroorzaakt een enorme stemmingswisseling en hij begint zich te gedragen. Het begint ermee dat hij een vrouwelijke klasgenoot lastigvalt die aardig tegen hem was, en escaleerde van stalking tot het breken van haar hand.
Het is huiveringwekkend omdat Tori haar zoon wil beschermen en hem onvoorwaardelijke liefde wil geven, vooral omdat hij geadopteerd is, maar Kyle begint al snel te beseffen dat deze gedragsveranderingen nergens toe leiden.
Dunn is zeer effectief in het maken van Brandon tot het perfecte kleine monster, en met zijn blauwe ogen en donkere haar zou je hem absoluut kunnen zien als een baby Clark Kent. Het is ook dwingend omdat hij zich op een heel kinderlijke manier gedraagt, dus zelfs als je je realiseert dat er geen hoop voor hem is, roept zijn kleine gezicht een paar ogenblikken sympathie op.
Elizabeth Banks en David Denman doen allebei goed werk als ouders die proberen het verantwoordelijke te doen, maar de puzzelstukjes net iets te laat in elkaar zetten. Er zijn een aantal werkelijk fantastische gore-scènes in de film die mijn huid deden kruipen omdat het niet wegtrekt van het bloedbad, en er is iets echt angstaanjagends aan het zien van de iconische rode ogen van Superman op een kwade manier gericht zijn tegen onschuldigen.
Met slechts een uur en 31 minuten sleept de film helemaal niet, maar voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat een film wat meer nodig had. Wanneer de film eindigt, voelt het alsof we nog maar net begonnen zijn, en de teaser van de aftiteling zet het toneel voor dit soort kwaadaardige Justice League, en ik had zoiets van, wacht, kom terug! Laat me die film ook eens zien! Maar misschien is dat maar het beste, in een tijd waarin de meeste superheldenfilms opgeblazen zijn, meer dan 2 uur durende puinhoop van CGI, is het gevoel het theater te verlaten en meer te willen ontdekken wat Brandon is en wat hij zal doen waarschijnlijk het betere einde.
Brightburn is niet baanbrekend; het is een concept dat eerder in andere media is bezocht, maar het is goed gemaakt, goed geacteerd en beknopt. Het geeft je precies wat het adverteert, en het duurt niet te lang om te komen waar het publiek heen wil.
(afbeelding: Sony Pictures wordt vrijgegeven)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
— De Mary Sue heeft een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens hen verbiedt, maar niet beperkt is tot iedereen , haatzaaien en trollen.—
