[Triggerwaarschuwing: Bespreking van zelfmoord. ]
Het is niet nieuw dat horrorverhalen zich wenden tot vreemde ruimtes voor sfeer. Vroeggotische romans speelden zich af in Zuid-Europa om bepaalde angsten op te wekken die gebaseerd waren op stereotypen, anti-katholieke sentimenten en geromantiseerde beelden. Ann Radcliffe schreef verhalen als De mysteries van Udolpho en De Italiaan ondanks het feit dat ze Groot-Brittannië nooit hebben verlaten, simpelweg omdat deze ruimtes romantisch waren, bepaalde seksuele of politieke gevaren signaleerden en opwindender aanvoelden. Met het kolonialisme begonnen horrorverhalen uit Afrika, Azië en andere ruimtes te verschijnen op basis van noties van primitivisme, woeste culturele praktijken en algemeen racisme. De angst voor Haïti en Haïtiaanse Vodou zie je in films als de 1932 Wit Zombi, bijv. zijn grotendeels geworteld in de angst en paniek die zich na de opstand in 1791 door Europa verspreidden.
steven universe seizoen 3 aflevering 101
Dat brengt ons bij Het bos , een aankomende film met in de hoofdrol Natalie Dormer die zich afspeelt in Aokigahara, ook wel bekend als het Suicide Forest in Japan. De film volgt Dormer als Sara, een Amerikaanse die naar het bos komt om haar vermiste zus te vinden. Sara is, ondanks waarschuwingen, ervan overtuigd dat haar zus nog leeft (ze hebben een speciale band) en moet afrekenen met de boze zielen die geen rust konden vinden in het bos. Ik zag voor het eerst de trailer van Het bos toen ik ging kijken Crimson piek. Terwijl Natalie Dormer verwoed rende en er beelden van lijken op het scherm verschenen, fluisterde mijn vriend tegen me dat het een echte plek is, ik weet niet zeker of dat goed is.
Het bos maakt deel uit van een lange traditie van verhalen die het vreemde uitspelen als exotisch, opwindend, gevaarlijk en eng. Deze verhalen zijn in het beste geval onnauwkeurig en jeugdig, en in het slechtste geval zeer beledigend en racistisch. De trend om vreemde ruimtes en buitenlandse tragedies te gebruiken als achtergrond voor blanke hoofdrolspelers is er een die moet sterven, zoals een eeuw geleden. Joanna Sing bij gal-dem wijst erop dat een Amerikaanse horrorfilm die profiteert van een plaats van trauma en tragedie, een vreselijk slechte smaak lijkt te hebben, vooral door een blanke vrouw in het midden te plaatsen. Sing merkt op dat Aokigahara de op één na populairste zelfmoordbestemming ter wereld is; tweede naar de Golden Gate Bridge. Als Zada de Golden Gate Bridge als decor had gekozen, vraagt ze zich af, zou een westers publiek dan kritischer reageren dan in het exotische, buitenaardse Japan? Zada's vergoelijking van Japanse zelfmoord, betoogt Sing, gaat niet alleen door met de ontmenselijking van Oost-Aziaten op het scherm, hij ontmenselijkt Oost-Aziaten in het echte leven. Door prioriteit te geven aan een blank personage in een Japanse setting die cultureel zo belangrijk is als Aokigahara, krijg ik de boodschap dat mensen zich niet inleven in niet-blanke personages en dat de verhalen van de echte mensen het vertellen niet waard zijn (of erger nog, inspiratie voor entertainment).
Zelfmoord in Japan is een zeer ernstig probleem. de BBC stelt dat er in 2014 ongeveer 2500 gevallen waren (3x het percentage in het VK). Velen wijzen op de culturele geschiedenis van eervolle zelfmoord, financiële druk (verzekeringsmaatschappijen betalen voor zelfmoord), werkloosheid, pesten en sociaal isolement. Er is vooral veel geschreven over de manier waarop psychische problemen vaak over het hoofd worden gezien en erover praten voelt erg taboe. Het stuk van Monica Chang voor De Odyssee belt Het bos een gemiste kans om het trauma en de realiteit van zelfmoord te herdenken of erin te duiken. In plaats daarvan neigt het maken van een film om mensen bang te maken en te entertainen meer naar [het opwekken van] haat voor degenen die geschiedenis hebben met het bos. Chang verwijst ook naar een bericht van Het liefdesleven van een Aziatische man Facebook-pagina die oproept tot een boycot van Het bos , over de geschiedenis van Aokigahara, de zelfmoordepidemie en het uitbannen van geestelijke gezondheidsproblemen in Aziatische gemeenschappen als geheel.
Verdomd walgelijk plaatste een interview met de producent, regisseur en cast van de film, en deze passage zegt veel over hoe de ruimte in de film wordt behandeld.
Het wordt wel de mooiste plek om te sterven genoemd, zegt regisseur Jason Zada over het beruchte bos, zijn stem verheven van nieuwsgierigheid en opwinding. Door het bos te bouwen als een soort slechterik in de film, en omdat we deze duistere kwaadaardige aanwezigheid zijn, hebben we op basis van al mijn onderzoek en alles wat we hebben gedaan de beslissing genomen dat het bos niet per se slecht is, het heeft het vermogen om je een soort van verdriet te tonen dat in je zit, en om dat te versterken en om je te manipuleren. Het bos doodt je niet, je doodt jezelf. Het is het idee dat er een plek is die je de ergste dingen over je leven kan laten zien. Ik denk dat mensen erdoor aangetrokken worden, de mensen die die duisternis in zich hebben, dat het bos het gewoon gebruikt en versterkt.
Ik voel me erg ongemakkelijk bij de manier waarop Zada het bos lijkt te romantiseren, en het lijkt erop dat alle culturele redenen waarom de mensen naar het bos gaan volledig uit de film zijn gewist.
Als je meer wilt weten over Aokigahara, bekijk dan deze korte documentaire van ONDEUGD laat geoloog Azusa Hayano je door het bos leiden. Het is een brutaal eerlijke en verontrustende 20 minuten die de realiteit van het bos laat zien, en de mensen die naar binnen gaan. Hayano struikelt geheel per ongeluk over een tent, een afscheidsbrief, een zelfmoordhandleiding, touwen en andere voorwerpen die mensen hebben meegebracht. Het is een beetje eng om te zien, maar je bent je er altijd van bewust dat deze voorwerpen zijn achtergelaten door echte individuen, niet alleen het decor voor de reis van een buitenstaander. Hayano vertelt over een incident waarbij hij sprak met een jongen die een uur of zo overleefde na een tweede poging, en we zien hem ook praten met een man in een tent om te proberen op te vrolijken.
Het bos komt volgende week in de bioscoop. Ik zal het niet zien.
—Let op het algemene commentaarbeleid van The Mary Sue.—
Volg je The Mary Sue op? Twitter , Facebook , Tumblr , Pinterest , & Google+ ?
