HBO's waargebeurde misdaaddocumentaire Ik zal verdwenen zijn in het donker, een bewerking van Michelle McNamara's gelijknamige waargebeurde misdaadroman, is uitzonderlijk goed gemaakt en tragisch. Het boek werd twee jaar na de dood van McNamara gepubliceerd en twee maanden voordat het onderwerp van het boek, de East Area Rapist/Original Night Stalker/Golden State Killer, werd gearresteerd. De HBO-serie brengt op treffende wijze het boek, de misdaad en het leven van de auteur samen.
**SPOILER VOOR IK ZAL WEG IN HET DONKER **
Echte misdaad is een gecompliceerd genre, vooral nu, gezien het publieke debat over het gevangenissysteem. Velen van ons worden opgeleid in het strafrechtsysteem, niet door rechtenstudies, maar door onderzoeksjournalisten en podcasters. Hoewel het genre in veel opzichten heeft geholpen om de ongelijkheden binnen het systeem te benadrukken en vaak de aandacht heeft gevestigd op zaken die onbekend waren of mis zouden zijn gegaan zonder publiciteit, zit er ook een duistere kant aan.
Die donkere kant is dubbel gelaagd. Aan de ene kant heb je de dreiging om iedereen in fauteuilspeurneuzen te veranderen, gehuld in wanen van Sherlock Holmesiaanse vaardigheden van deductie en het vermogen om te zien wat anderen niet kunnen. Het vraagt ook mensen, gemiddelde burgers, om diep in werk te duiken dat aan professionals zou moeten worden overgelaten.
Ik zal weg zijn in het donker heeft reeds bestaande conclusies. De meeste mensen weten dat auteur Michelle McNamara twee jaar voor de publicatie van het boek stierf en dat haar werk enorm heeft bijgedragen aan de aanhouding van de EAR/ONS - zoals ze hem noemde, de Golden State Killer. Maar aan het einde van de aflevering van gisteravond, steeds dichter bij de datum van McNamara's dood, 21 april 2016, worden we herinnerd aan haar tragische lot.
Door de hele serie heen merkt iedereen op dat wat McNamara's werk en proza zo uitstekend maakte, het menselijke element was dat ze in de kwestie herstelde. De slachtoffers waren niet alleen nummers die met elkaar verbonden waren door een macabere rode draad die door EAR/ONS opdoemde. Het waren mensen die gewoon hun leven leefden - sommigen van hen begonnen net te bloeien, anderen stonden op het punt te veranderen, en velen gingen gewoon op in het alledaagse totdat een plaag hun leven overspoelde.
HBO's Ik zal weg zijn in het donker vat dat samen door het publiek te laten zien wie Michelle McNamara was: een schrijver, een perfectionist, een moeder, een echtgenote en een vechter die werd gedreven om gerechtigheid te doorzien op een manier die Batman zelf jaloers zou maken. Ik bestelde het boek, eindelijk, na de aflevering van de vorige week omdat ik me zo gedwongen voelde door deze vrouw die deze zaak met zoveel ijver vasthield - en hielp het op te lossen. Het is nieuw op een manier die niet realistisch lijkt, zoals een aflevering van Moord schreef ze tot leven komen.
Maar dat is ook het deel dat ik het meest verontrustend vind - dat zij, deze briljante burger, het op zich nam om het werk te doen dat politieagenten hadden verzuimd te doen. Dat ze dit verantwoordelijkheidsgevoel voelde om gerechtigheid te brengen aan de 13 vermoorde en meer dan 50 slachtoffers van verkrachting. Ze dompelde zichzelf onder in enkele van de meest gruwelijke beelden die een persoon kon zien, zo erg dat ze nachtmerries kreeg en steeds meer op drugs moest vertrouwen om te slapen - om een schijn van vrede te krijgen.
Michelle McNamara was ongetwijfeld een buitengewoon persoon, een briljante denker en iemand met een drive die haar duidelijk tot uitmuntendheid heeft gedreven die ik zowel bewonder als verontrustend vind. Als we een rechtssysteem hadden waar 100 Michelle McNamara's bij betrokken waren, zou ik er veel meer vertrouwen in hebben.
Maar dat doen we niet, en omdat we dat niet doen, degene die we hadden was opgebrand op een manier die tragisch eindigde -voor haar familie en voor de wereld, want dat is het soort geest dat we nodig hebben, iemand die echte misdaad niet gebruikt als medium voor popcorntheater (hoewel daar absoluut een plaats voor is), noch dit als platform gebruikt voor hun vooropgezette theorie over een bepaald geval.
Iemand die gedreven is om de antwoorden te vinden omdat de duisternis aan het licht moet komen, al is het maar om de angst die in de duisternis is gezaaid te verdrijven. Dankzij het werk van Michelle McNamara is The Golden State Killer niet langer een angstaanjagend wezen dat 's nachts rondsluipt of een waargenomen genie dat aan detectie ontsnapte.
Hij is gewoon een man.
(afbeelding: HBO)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
— De Mary Sue heeft een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens hen verbiedt, maar niet beperkt is tot iedereen , haatzaaien en trollen.—
