ABC's Verloren is en blijft een van de beste shows op televisie vanwege cruciale afleveringen zoals The Constant. De vijfde aflevering van seizoen vier gaat voornamelijk over Desmond Hume en zijn strijd om een constante te vinden om zichzelf te aarden terwijl zijn bewustzijn door de tijd springt. Zonder in te gaan op veel van wat er gebeurde tijdens seizoen vier van Verloren , wat veel was, ondervond Desmond bijwerkingen vanwege zijn tijd op het eiland.
The Constant volgt het bewustzijn van Desmond gedurende de hele aflevering. Wat er met hem gebeurt, is misschien niet logisch voor de andere personages waarmee hij in contact komt, maar het is logisch voor de kijker vanwege de manier waarop het is ingedeeld, in chronologische volgorde met hoe Desmond het zelf ervaart. En we krijgen te zien hoe hij bij elke sprong zichzelf net iets meer begint te verliezen.
Het blijkt dat Penny, de vrouw waarmee Desmond voor het eiland was, zijn constante is. En in een laatste wanhopige poging om zichzelf te aarden en zijn weg terug naar zichzelf te vinden, gaat hij naar Penny. Hij smeekt haar dat als er een deel van haar is dat nog steeds van hem houdt, ze hem haar nummer zal geven. Dit is geen truc om haar cijfers te krijgen en haar lastig te vallen, zoals Penny denkt. Desmond kan elk moment door de tijd springen en hij heeft Penny's nummer nodig om haar in de toekomst te bellen. Verrassend genoeg geeft Penny hem het nummer.
Terug in de toekomst belt Desmond Penny op een telefoon met een extreem beperkte lading. Om te zeggen dat ik op dit moment mijn adem inhield, is een understatement. Ik denk dat ik stopte met bewegen, mijn hart in mijn keel terwijl ik vasthield aan de hoop dat hun liefde sterk genoeg was dat ze haar nummer van acht jaar geleden behield. En toen ze die telefoon oppakte... nou, toen begon het huilen. Dat kwam deels door de intensiteit van de scène. Veel kwam door de muziek.
Michael Giacchino is het brein achter de muziek die speelde tijdens deze scène in The Constant. Zodra Penny de telefoon opneemt en je de eerste noten hoort... is het tranenstad. Dit muziekstuk heeft vergelijkbare beats als de rest van de Verloren soundtrack, maar heeft een unieke ondertoon die speciaal voor deze scène is gemaakt. En naarmate de intensiteit van de scène toeneemt, vooral wanneer Penny opneemt en ze voor het eerst in jaren met elkaar praten - tenminste, vanuit haar perspectief - hoe groter en intenser de muziek wordt totdat je zo verstrikt raakt in de scène dat niets anders ertoe doet.
Maar terug naar het telefoontje.
Ze hebben elkaar al 8 jaar niet meer gesproken. Maar het is alsof er geen tijd is verstreken als hij haar naam zegt, Penny. Het hartzeer van het verleden is verdwenen en het enige dat overblijft is de liefde die ze voor elkaar voelen en de verbinding die nog steeds tussen hen leeft en ademt. Er klinkt opwinding in hun stemmen, en als ze in dezelfde kamer waren geweest, zouden ze elkaar zonder aarzelen in de armen hebben gerend omdat ze elkaars constante zijn.
Want ja, Penny is misschien de constante van Desmondmond Verloren , zijn grondkracht in een geest die door de tijd springt. Maar we praten nooit over hoe Desmond de constante van Penny is. Hij is de liefde van haar leven, en een deel van haar heeft dat altijd geweten. Daarom heeft ze haar nummer nooit veranderd. Ze hield zich aan zijn belofte van 8 jaar dat ze op een dag de weg naar elkaar terug zouden vinden. Dit is geen dwaasheid. Dit is liefde, hoop en geloof, allemaal met elkaar verbonden.
Terwijl de batterij leeg begint te raken, klinkt er wanhoop in hun beide stemmen. Ze hebben elkaar weer gevonden, beide constanten stevig in hun hoofd gecementeerd. En ze willen elkaar niet laten gaan, ook niet voor een seconde. Maar ze moeten wel. Er is geen andere keuze. Dus op die laatste momenten verklaren ze hun liefde voor elkaar opnieuw door een belofte om elkaar te vinden, wat er ook voor nodig is. En het is genoeg. Het is genoeg om ze allebei te aarden en ze de motivatie te geven die ze nodig hebben om elkaar te vinden.
Deze oproep, dit moment, was genoeg om deze aflevering te bevestigen als een van de beste uren televisie die ik ooit heb gezien. De liefde van Desmond en Penny, hun overtuiging en hun toewijding aan elkaar is ontzagwekkend, en ik zal de schrijvers Carlton Cuse en Damon Lindelof altijd dankbaar zijn dat ze mij The Constant hebben gegeven. Het is een stralende aflevering vol met een reeks momenten die me hebben geleerd hoe diep liefde gaat en hoe het blijft. Dat is op zich voldoende. Het zal altijd zo zijn.
(afbeelding: ABC)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
— De Mary Sue heeft een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens hen verbiedt, maar niet beperkt is tot iedereen , haatzaaien en trollen.—
