Shane MacGowan, zanger van de legendarische band The Pogues, vandaag overleden op 65-jarige leeftijd. Hoewel de Pogues veel geweldige liedjes hebben, is het 'The Fairytale of New York', een van de beste kerstliederen aller tijden, die we vandaag willen vieren.
Als je deze klassieker niet kent, stop dan met waar je nu mee bezig bent en geniet van de melancholische magie.
(Waarschuwing inhoud: Hoewel “The Fairytale of New York” een fantastisch nummer is, komt het uit 1988 en wordt er een smet gebruikt met betrekking tot seksuele geaardheid. Het bespreken van de geschiktheid ervan is een tijdverdrijf voor een bepaald type persoon dat echt boos wordt als de taal evolueert. en ze willen deze smet kunnen schreeuwen en dan naar het lied kunnen wijzen als verdediging. De Pogues hebben de aandacht gevestigd op hoe vreselijk dit soort mensen zijn en hoe de samenleving evolueert. Hier is een artikel van queerpublicatie Het roze nieuws over het jaarlijkse discours rond het gebruik van het woord.)
waar komt supervrouw vandaan?
En ja, dat is Matt Dillion in de videoclip. ‘Fairytale of New York’ heeft werkelijk alles. Pathos. Kerstmis. Zwart-wit beelden. Een kerstverleden oproepen dat misschien nooit heeft bestaan, behalve in jouw herinnering. Het is in ieder geval voor mij een introspectieve winter-BINGO voor verdrietige meisjes.
Misschien komt het omdat ik dit lied ontdekte op een cruciaal punt in mijn leven, toen ik eindelijk alleen in een grote stad woonde en voor het eerst de vrijheid van volwassenen proefde, of misschien is het omdat ik vast geloof in de sombere, melancholische kerstliederen over het leven dat niet verandert. uit zoals je dacht dat het de beste zou zijn, maar dit nummer raakt iets dieps en primairs in mij. Het voelt op de een of andere manier heel erg in het heden, maar ook verbonden met een tijd in het verleden waarin je meer hoop had, en misschien waren de dingen net een beetje beter. Tenminste, zo onthoud je het.
Het feit dat het plaatsvindt tijdens de kerstperiode, een tijd waarvan ons wordt verteld dat deze vol vreugde is, maar in werkelijkheid ook extreem ingewikkelde gevoelens met zich meebrengt (althans voor mij!) draagt alleen maar bij aan de pathos om een nummer te creëren dat lijkt op geen ander. Het is echt een kerstklassieker.
Op ware Pogues-wijze gaat het gerucht dat het nummer is gemaakt op basis van een weddenschap met een andere beroemde muzikant. Volgens De onafhankelijke , 'Het nummer is naar verluidt ontstaan als resultaat van een weddenschap tussen Elvis Costello en The Pogues-zanger Shane McGowan, dat de frontman geen kerstplaat kon bedenken die niet slushy was.'
Ik ben niet de enige die zoveel van dit nummer houdt. Er werd het meest gestemd geliefde kerst melodie aller tijden, evenals het meest gespeeld Kerstliedje, in Groot-Brittannië. Ze hebben daar een goede smaak wat betreft kerstmuziek, wat kan ik zeggen?
Kerstmis brengt het gevoel met zich mee dat de verwachtingen nooit kunnen voldoen aan de realiteit van de feestdag, ondanks de films van Hallmark, je vage herinneringen aan het seizoen als kind en wat andere mensen lijken te ervaren. ‘The Fairytale of New York’ is de belichaming van de ietwat teleurgestelde, droevige onderstroom van het seizoen die er altijd is, neuriënd onder de oppervlakte, als je ernaar zoekt. Kerstmis kan een zeer eenzame tijd zijn, en het lied viert dat. Het omarmt het feit dat we op een gegeven moment allemaal ‘iemand hadden kunnen zijn’ met het scherpe antwoord ‘nou ja, dat kan iedereen ook’. We zijn niet speciaal in onze kerstellende, maar we zijn er ook niet alleen in. Als er niemand anders is, zijn The Pogues er bij ons.
Zoals ik al zei, ik geef de voorkeur aan droevige kerstliedjes. ‘Last Christmas’ en ‘Christmas (Baby Please Come Home)’ draaien tijdens het seizoen bij mij thuis voortdurend, net als uiteraard ‘The Fairytale of New York’. Het is fijn om eraan herinnerd te worden dat Kerstmis, net als het leven, moeilijk kan zijn, maar we zijn niet de enigen die in deze strijd worstelen. Iedereen heeft het moeilijk en daar vind ik troost in. Ik zal voor altijd waarderen dat The Pogues, en wijlen, geweldige Kirsty MacColl, een weemoedig, enigszins verdrietig kerstlied voor de rest van ons hebben gemaakt. Hoewel ik de vrolijkere, pop-achtigere kerstliedjes ook waardeer, wil je soms gewoon in de emoties zitten en de droevigere delen van het seizoen omarmen. Dankzij The Pogues en Shane MacGowan kan dat.
het jokermasker van het fantasma
(Uitgelichte afbeelding: Pogue Mahone)
