2018 voelt klaar voor een reboot van Stieg Larsson's goth cyberpunk queer anti-heldin Lisbeth Salander. In het kielzog van de #MeToo-beweging en de Kavanaugh-hoorzittingen is er geen beter moment voor de wraakengel van Zweden om te doen waar ze het beste in is: mannen pijn doen die vrouwen pijn doen. En de openingsscène van deze nieuwe bewerking van Fede Alvarez ( Adem niet ) maakt die belofte waar.
Lisbeth, gespeeld door De kroon Claire Foy, breekt in in het luxe appartement van een gewelddadige miljonair, waar ze hem aan zijn enkels bindt, zijn bankrekeningen leegmaakt en zijn mishandelde vrouw en kind redt. Het is een stijlvolle en slimme opening, met Foy in witte make-up en een capuchon die haar het gevoel geeft een superheld burgerwacht te zijn.
En dat is wat deze film had moeten zijn. Wanneer Larsson's Millennium trilogie uitkwam, werd Salander al snel het doorbraakpersonage en de focus van de serie. De briljante hacker met het gewelddadige achtergrondverhaal en onbeschaamde queerness sprak tot de verbeelding van het publiek als een nieuw soort gebrekkige maar nauwgezette held. Salander verscheen voor het eerst op het grote scherm in Niels Arden Oplev's Het meisje met de drakentattoo , gespeeld door Noomi Rapace in een intense, live wire performance. In 2011 zag de Amerikaanse bewerking van David Fincher Rooney Mara als een open zenuw gekleed in zwart leer, een optreden dat haar een Oscar-nominatie opleverde.
Fincher's grote budgetaanpassing van Larrson's serie was bedoeld als een trilogie, maar een slechte box office prestaties geschrapte plannen voor eventuele vervolgfilms. Nu, zeven jaar later, probeert Sony het Dragon Tattooniverse opnieuw op te starten op basis van een vervolgroman geschreven door David Lagercrantz, die de boekenreeks overnam na de dood van Larsson in 2004.
Als je nieuw bent in de avonturen van Lisbeth Salander en haar soms partner, journalist Mikael Blomkvist (Sverrir Gudnason), dan heb je pech. De film legt geen tijd uit om hun relatie of hun gedeelde achtergrondverhaal uit te leggen, en gaat ervan uit dat het publiek de trilogie heeft gelezen, alle films heeft gezien of beide. Spinnenweb voelt minder aan als een reboot dan als een tweede of derde film in een franchise, die voortborduurt op de herinneringen van het publiek in plaats van een coherent origineel verhaal te maken.
En laten we het even over dat verhaal hebben. Salandar wordt ingehuurd door voormalig NSA-programmeur Frans Balder (Stephen Merchant) om een programma genaamd Firefall te stelen, dat de gebruiker toegang geeft tot de nucleaire lanceercodes van alle raketafweersystemen ter wereld. Salandar moet Balder en zijn jonge zoon beschermen terwijl Russische terroristen het programma proberen te stelen, terwijl hij tegelijkertijd een NSA-agent (Lakeith Stanfield) moet afweren die belast is met het ophalen van het programma voor de Amerikaanse regering. Dit plot voelt zich meer thuis in een James Bond-film (of zelfs een Snel en woedend aflevering) en het formule-achtige verhaal van de spionagefilm voelt als een schoenlepel in het verhaal.
Met deze film hebben Sony en Alvarez de scherpte en originaliteit van een personage als Salander afgestompt. Salander schittert wanneer ze vrouwenhaat gewelddadig aanvalt en haar unieke soort gerechtigheid uitdeelt, dus het is een bizarre en teleurstellende keuze om haar in het kader van een spionagethriller te stoppen. De film probeert haar traumatische achtergrondverhaal aan te raken en een lang verloren familielid dat op wraak uit is, maar de dunne personages vallen plat en zelfs Foy's wonderbaarlijke talenten kunnen deze versie van Salander niet meeslepend of gedenkwaardig maken.
Lisbeth Salander verdient beter dan deze halfbakken film, en als je het personage opnieuw wilt bekijken, kun je beter de geweldige uitvoering van Noomi Rapace in de Zweedse trilogie opnieuw bekijken.
(afbeelding: Sony)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
— De Mary Sue heeft een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens hen verbiedt, maar niet beperkt is tot iedereen , haatzaaien en trollen.—
